“Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…”. Οι στίχοι από το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου που ακούστηκαν μαζί με τις αναμνήσεις και τα όνειρα των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων, όπως τα μετέφεραν με το δικό τους τρόπο επί σκηνής οι μαθητές 6 σχολείων της Πάτρας, ήταν το μήνυμα της εκδήλωσης-παράστασης.
Το παιδί, το κάθε παιδί, είναι η ελπίδα μας… Αυτή την ελπίδα εκφράζουν μέσα από τα κείμενά τους στο βιβλίο «Μονόλογοι από το Αιγαίο» παιδιά που αναγκάστηκαν να χάσουν την παιδική τους ηλικία από τον πόλεμο, τις διώξεις και τις στερήσεις. Οι μαθητές των σχολείων, επεξεργάστηκαν βιωματικά και με τη δική τους ματιά το υλικό των αφηγήσεων, δημιούργησαν σύντομες σκηνές με στόχο να δώσουν φωνή στους συνομήλικούς τους και τις παρουσίασαν σε ένα συλλογικό θεατρικό δρώμενο στους 350 και πλέον θεατές που μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Μπράβο στα παιδιά που ως ενεργοί πολίτες έχουν το θάρρος να μιλούν, να συναισθάνονται και να ονειρεύονται, καθώς και στους εκπαιδευτικούς τους που αγκάλιασαν με αγάπη τη δράση κι υποστήριξαν την προσπάθεια των μαθητών τους. Ιδιαίτερα, ευχαριστούμε τη Θεατρολόγο Συγκλητική Βλαχάκη, που υποστήριξε τους μαθητές όλων των σχολείων και συντέλεσε στη σκηνική σύνθεση των δρώμενων σε μια ενιαία συλλογική παράσταση.
Επίσης, ευχαριστούμε θερμά το Δήμο Πατρών για την παραχώρηση του χώρου και τις υπεύθυνες των Τμημάτων Αγωγής Υγείας της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκ/σης Αχαΐας Άρτεμις Παπακωνσταντινοπούλου και Ιωάννα Θωμοπούλου που βοήθησαν στη διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης.
Υπάρχει ελπίδα….

«Παρακολουθώντας την παράσταση, στην σχεδόν ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα της «Αίγλης», σκέψεις πολλές με πλημμύριζαν και συναισθήματα ξεπηδούσαν συνεχώς, βλέποντας και ακούγοντας μαθητές και μαθήτριες να μιλούν, να τραγουδούν να εκφράζονται. Όχι γιατί έφεραν κάποιο καινούριο μήνυμα, αλλά γιατί ο Λόγος από τα παιδικά χείλη ήταν δυνατός, αυθόρμητος, καθαρός, χωρίς δεύτερες σκέψεις, γιατί τα παιδιά ευτυχώς δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις όταν λένε «Με νοιάζει»…
Οι μικροί και μικρές Ηθοποιοί «ποίησαν ήθος» κατά την κυριολεκτική σημασία της λέξης, δίνοντας σε εμάς, γονείς, εκπαιδευτικούς, φίλους, συγγενείς την ευκαιρία να νιώσουμε και τα δικά μας λάθη και τη δική μας συνευθύνη, όχι αποκλειστικά για το ζήτημα των προσφύγων, αλλά για τον τρόπο που βοηθήσαμε (ή δεν), ενδιαφερθήκαμε (ή δεν), αγκαλιάσαμε (ή δεν) όποιον/όποια ήταν αδύναμος, όποιον/όποια ίσως δεν τόλμησε καν να μας κοιτάξει στα μάτια και να ζητήσει βοήθεια…
Έντονες στιγμές περίσκεψης και  υπόσχεσης…
«Ναι με νοιάζει»!!!
Θα ήθελα να συγχαρώ μαθητές/μαθήτριες, τις/τους εκπαιδευτικούς και τις/τους θεατροπαιδαγωγούς του Προγράμματος και να υποσχεθώ ότι όσο μπορώ με όλες τις δυνάμεις μου θα είμαι κοντά τους!»

«Για όσους δουλέψαμε για τη δημιουργία των «Μονολόγων για το Αιγαίο» το Μαθητικό Φεστιβάλ  Πάτρας ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Είδαμε τους μαθητές μας στη διάρκεια των προβών να προσεγγίζουν βήμα-βήμα τα κείμενα των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων με αμηχανία και περιέργεια αρχικά κι έπειτα με όλο και μεγαλύτερη συναίσθηση της αξίας τους. Τα κείμενα, οι ήχοι και  οι μουσικές της παράστασης έγιναν σταδιακά δικό τους υλικό. Ένα κομμάτι από τους δικούς τους φόβους, από τα δικά τους όνειρα. Τα εργαλεία του θεάτρου αποτέλεσαν τη γέφυρα που συνέδεσε τις φωνές τους με τις φωνές των συνομηλίκων τους προσφύγων, κι αυτή η συνάντηση πυροδότησε απίστευτη ψυχική ενέργεια και συγκίνηση που μεταφέρθηκε σε ένα καθηλωμένο κοινό. «Αυτά τα παιδιά όχι μόνο καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους, αλλά  ξέρουν και τι θέλουν» άκουσα να ψιθυρίζει συγκινημένη μια ηλικιωμένη κυρία στη διάρκεια της παράστασης. Δεν υπάρχει ίσως τίποτα πιο συνταρακτικό  από το μάθημα ζωής που έδωσαν οι μαθητές μας στους μεγαλύτερούς τους  και που πήραν από τους συνομηλίκους τους. Για τον σεβασμό στη ζωή που μεγαλώνει αναζητώντας χώμα και νερό για να αναπτυχθεί  μίλησαν και η φωνή τους ακούστηκε περισσότερο καθαρή και ηχηρή παρά ποτέ.»

«Στην αρχή η αμηχανία όλης της ομάδας ήταν φανερή. Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη τόσο για εμένα όσο και για τους μαθητές της ομάδας μου. Μας βοήθησε η παρουσίαση των Μονολόγων στο Δημοτικό Θέατρο που έφερε τα παιδιά σε επαφή με τα κείμενα με θεατρικό τρόπο. Από αυτό το σημείο και μετά τα πράγματα έγιναν πιο συνειδητά και με περισσότερη προθυμία. Η πολύτιμη βοήθεια του Γιώργου Μπεκιάρη αλλά και της Συγκλητικής Βλαχάκη μας βοήθησε να μπορέσουμε να εκφράσουμε στη θεατρική σκηνή αυτό που μας είχε συγκινήσει. Καταφέραμε να ενώσουμε τη φωνή μας με αυτή των άλλων ομάδων και να βοηθήσουμε ν΄ ακουστεί η φωνή των ανήλικων προσφύγων. Παράλληλα όμως μάθαμε τι προϋποθέτει η οργάνωση μιας παράστασης, δεσμευτήκαμε, συνεργαστήκαμε, κουραστήκαμε και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, που ταιριάζουν συνήθως σε μεγαλύτερα παιδιά, ολοκληρώσαμε μια πολύ σημαντική δουλειά.»

Ήταν μια φανταστική εμπειρία.

Στην αρχή είχα πολύ άγχος αλλά κατάφερα να το διαχειριστώ.

Μάθαμε πολλά πράγματα και ευαισθητοποιηθήκαμε.

Μπήκαμε στη θέση του άλλου.

Ήρθαμε όλοι πιο κοντά και νιώσαμε πώς είναι να είσαι πρόσφυγας και να ζεις στο περιθώριο.

Ήρθαμε σε επαφή με παιδιά από άλλα σχολεία, περάσαμε όμορφα, συνεργαστήκαμε και μάθαμε πολλά για τους πρόσφυγες.

Ήταν μια υπέροχη, αξέχαστη εμπειρία, γνωρίσαμε καινούρια παιδιά, περάσαμε πολύ ωραία, γελάσαμε, συνεργαστήκαμε για κάτι καλό και το αποτέλεσμα μας αντάμειψε όλους. Άξιζε το άγχος. 

Θα είναι η καλύτερη ανάμνηση της σχολικής χρονιάς.

Ήταν καταπληκτικά! Άξιζε το χρόνο που αφιερώσαμε.

Ήταν μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου.

Ήταν κάτι διαφορετικό. Στην αρχή δεν πίστευα ότι θα βγει κάτι καλό. Στις πρόβες όμως άρχισε να μου αρέσει. Στο τέλος ενθουσιάστηκα Ανυπομονώ να δω το βίντεο.

Θα μου μείνει αξέχαστη.

Ονειρεύομαι ένα καλύτερο Αύριο μακριά από τη Δυστυχία

Θεωρώ πως αυτό που διδαχτήκαμε είναι η αξία της Διαλλακτικότητας ,που πρέπει να διακρίνει τις Ανθρώπινες σχέσεις

Το Παιδί είναι η Ελπίδα για το Μέλλον της Ανθρωπότητας 

Το Δικαίωμα του Παιδιού να ονειρεύεται και να Ελπίζει είναι το μήνυμα που με συγκίνησε περισσότερο.  

Εύχομαι κάθε Παιδί στον κόσμο ανεξαρτήτως Θρησκείας να μπορεί να Ονειρεύεται και να μην το εμποδίζει ΤΙΠΟΤΑ.

Μέσα από τη βιωματική μας δράση καταλάβαμε πως δεν πρέπει να είμαστε Ρατσιστές και πως τα Προσφυγόπουλα είναι Ισότιμα με όλα τα Παιδιά του Κόσμου. Συγκινήθηκα πολύ και παράλληλα έγινα πιο ευαίσθητη σε θέματα Κοινωνικών Διακρίσεων.

Με αφορμή το δρώμενο «Μονόλογοι από το Αιγαίο» μας δόθηκε η ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο πως υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν λόγω Πολέμου και φτώχειας Επίσης μεταφέραμε το μήνυμα πως το Δικαίωμα στη μάθηση και στην Ελπίδα για το Μέλλον έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου ,όπως ακριβώς και εμείς. Γιατί λοιπόν να  αδιαφορούν οι μεγάλοι;

Πιστεύω πως η προετοιμασία και η εμπειρία αυτής της παράστασης ήταν μοναδική, διότι απλώσαμε το χέρι μαζί με μια αγκαλιά στα παιδιά πρόσφυγες  και τους δώσαμε  την υπόσχεση ότι θα είμαστε δίπλα τους, όποτε μας χρειαστούν.

Το ίδιο αίμα κυλάει στις φλέβες μας άσπροι ή  μαύροι, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. 

Μια ευχή θα κάνω για Ειρήνη και Αγάπη

«Στη Γη τούτη που ζούμε, να είναι όλη γεμάτη».

Η εμπειρία αυτής της συνύπαρξης των παιδιών μας, που έχουν το προνόμιο της ελευθερίας και της ειρήνης, με τα παιδιά που έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου, καθώς και τη φυγή από τη χώρα τους και από τις οικογένειές τους είναι πολύ σημαντική. Έδωσε στα παιδιά την ευκαιρία να καταλάβουν τι πραγματικά σημαίνει πόλεμος και ποιες είναι οι συνέπειές του. Τα παιδιά είναι το μέλλον και βάζοντας το σπόρο μέσα τους, ώστε να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η ειρήνη και η συνύπαρξη, ίσως ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος. Ευχαριστώ πολύ που δώσατε αυτή την ευκαιρία στο παιδί μου.

Συγχαρητήρια για την εξαιρετική εκδήλωση αλλά και για την πρωτοποριακή συνεύρεση και των τριών βαθμίδων … και πάλι μπράβο και ευχαριστούμε!